என் நாட்படு தேறல் நீ - 2
(தலைவன், தலைவி கூடல் குறிப்புகள்)
யாயும் ஞாயும் யாராகியரோ
எந்தையும் நுந்தையும் எம்முறை கேளிர்
யானும் நீயும் எவ்வழி அறிதும்
செம்புலப் பெயல்நீர் போல
அன்புடை நெஞ்சம் தாம்கலந் தனவே! - குறுந்தொகை 40
"சற்று முன்பு வரை நாம் இருவரும் அந்நியர்கள்.
உன் தாய் யாரோ, என் தாய் யாரோ. உன் தந்தைக்கும் என் தந்தைக்கும் எந்த உறவும் இல்லை. ஏன், நீயும் நானும் கூட இதற்கு முன் ஒருவரை ஒருவர் சந்தித்தது கூட இல்லை.
ஆனால், இப்போது...?
இந்த அகலமான கோரைப் பாயில், கலைந்த போர்வைகளுக்கு நடுவே, ஆடையின்றி நாம் பின்னிப் பிணைந்து கிடக்கும் இந்தக் கோலத்தைப் பார். என் மார்பின் மீது உன் தலை சாய்ந்திருக்கிறது. உன் கூந்தல் என் முகத்தில் பரவி, என் சுவாசத்தை மறைக்கிறது. நம் இருவரின் வியர்வைத் துளிகளும் ஒன்றாகக் கலந்து, யாருடையது என்று பிரித்தறிய முடியாதபடி நம் உடல்களில் வழிந்தோடுகிறது.
சற்று நேரத்திற்கு முன்பு நடந்த அந்த யுத்தத்தை நினைத்துப் பார்க்கிறேன். என் கரங்களுக்குள் நீ சிக்கித் திணறியபோது, உன் கண்கள் சொக்கியிருந்தன. வானம் பூமிக்கே வளைந்து வருவது போல, நான் உன் மேல் கவிழ்ந்து, என் மொத்த பாரத்தையும் உன் மென்மையான உடலில் இறக்கியபோது... நீ எழுப்பிய அந்த முனகல் சத்தம் இன்னும் என் காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது.
காய்ந்து வெடித்துக் கிடக்கும் செம்மண் பூமி, வானத்திலிருந்து ஆவேசமாகக் கொட்டும் மழை நீரை எப்படி வரவேற்கும்? முதல் துளி விழுந்ததும், அந்த மண் சிலிர்த்துக்கொண்டு, அந்த நீரைத் தனக்குள்ளே ஒவ்வொரு அணுவாக இழுத்துக் கொள்ளுமே... அப்படித்தான் நீயும் என்னை ஏற்றுக்கொண்டாய்.
மழை நீர் மண்ணுக்குள் இறங்கிய பிறகு, 'இது மண், இது நீர்' என்று யாராவது பிரித்துப் பார்க்க முடியுமா? முடியாது. அந்த நீர் மண்ணின் நிறமாகவே மாறிவிடும்; மண்ணின் வாசனையாகவே மாறிவிடும்.
அதுபோலத்தான் பெண்ணே... என் உயிர்ச் சாரம் உனக்குள் பாய்ந்த அந்த நொடியில், நான் வேறு நீ வேறு என்ற பேதமே அழிந்துவிட்டது. என் ஆன்மா உனக்குள் கரைந்துவிட்டது. இப்போது உன் நாடி நரம்புகளில் ஓடுவது என் வெப்பம். உன் கருப்பைக்குள் நிறைந்திருப்பது என் உயிர். இனி எக்காலத்திலும், யாராலும் நம்மைப் பிரிக்க முடியாது.
செம்மண்ணில் கலந்த மழைநீரைப் போல... நாம் இப்போது ஒரே உயிராகிவிட்டோம். இந்தத் தழுவலை இப்படியே நீட்டிப்போம், விடியல் நம்மைப் பிரிக்கும் வரை."
-சி.வெற்றிவேல்,
சாளையக்குறிச்சி.
(தலைவன், தலைவி கூடல் குறிப்புகள்)
யாயும் ஞாயும் யாராகியரோ
எந்தையும் நுந்தையும் எம்முறை கேளிர்
யானும் நீயும் எவ்வழி அறிதும்
செம்புலப் பெயல்நீர் போல
அன்புடை நெஞ்சம் தாம்கலந் தனவே! - குறுந்தொகை 40
"சற்று முன்பு வரை நாம் இருவரும் அந்நியர்கள்.
உன் தாய் யாரோ, என் தாய் யாரோ. உன் தந்தைக்கும் என் தந்தைக்கும் எந்த உறவும் இல்லை. ஏன், நீயும் நானும் கூட இதற்கு முன் ஒருவரை ஒருவர் சந்தித்தது கூட இல்லை.
ஆனால், இப்போது...?
இந்த அகலமான கோரைப் பாயில், கலைந்த போர்வைகளுக்கு நடுவே, ஆடையின்றி நாம் பின்னிப் பிணைந்து கிடக்கும் இந்தக் கோலத்தைப் பார். என் மார்பின் மீது உன் தலை சாய்ந்திருக்கிறது. உன் கூந்தல் என் முகத்தில் பரவி, என் சுவாசத்தை மறைக்கிறது. நம் இருவரின் வியர்வைத் துளிகளும் ஒன்றாகக் கலந்து, யாருடையது என்று பிரித்தறிய முடியாதபடி நம் உடல்களில் வழிந்தோடுகிறது.
சற்று நேரத்திற்கு முன்பு நடந்த அந்த யுத்தத்தை நினைத்துப் பார்க்கிறேன். என் கரங்களுக்குள் நீ சிக்கித் திணறியபோது, உன் கண்கள் சொக்கியிருந்தன. வானம் பூமிக்கே வளைந்து வருவது போல, நான் உன் மேல் கவிழ்ந்து, என் மொத்த பாரத்தையும் உன் மென்மையான உடலில் இறக்கியபோது... நீ எழுப்பிய அந்த முனகல் சத்தம் இன்னும் என் காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது.
காய்ந்து வெடித்துக் கிடக்கும் செம்மண் பூமி, வானத்திலிருந்து ஆவேசமாகக் கொட்டும் மழை நீரை எப்படி வரவேற்கும்? முதல் துளி விழுந்ததும், அந்த மண் சிலிர்த்துக்கொண்டு, அந்த நீரைத் தனக்குள்ளே ஒவ்வொரு அணுவாக இழுத்துக் கொள்ளுமே... அப்படித்தான் நீயும் என்னை ஏற்றுக்கொண்டாய்.
மழை நீர் மண்ணுக்குள் இறங்கிய பிறகு, 'இது மண், இது நீர்' என்று யாராவது பிரித்துப் பார்க்க முடியுமா? முடியாது. அந்த நீர் மண்ணின் நிறமாகவே மாறிவிடும்; மண்ணின் வாசனையாகவே மாறிவிடும்.
அதுபோலத்தான் பெண்ணே... என் உயிர்ச் சாரம் உனக்குள் பாய்ந்த அந்த நொடியில், நான் வேறு நீ வேறு என்ற பேதமே அழிந்துவிட்டது. என் ஆன்மா உனக்குள் கரைந்துவிட்டது. இப்போது உன் நாடி நரம்புகளில் ஓடுவது என் வெப்பம். உன் கருப்பைக்குள் நிறைந்திருப்பது என் உயிர். இனி எக்காலத்திலும், யாராலும் நம்மைப் பிரிக்க முடியாது.
செம்மண்ணில் கலந்த மழைநீரைப் போல... நாம் இப்போது ஒரே உயிராகிவிட்டோம். இந்தத் தழுவலை இப்படியே நீட்டிப்போம், விடியல் நம்மைப் பிரிக்கும் வரை."
-சி.வெற்றிவேல்,
சாளையக்குறிச்சி.
என் நாட்படு தேறல் நீ - 2
(தலைவன், தலைவி கூடல் குறிப்புகள்)
யாயும் ஞாயும் யாராகியரோ
எந்தையும் நுந்தையும் எம்முறை கேளிர்
யானும் நீயும் எவ்வழி அறிதும்
செம்புலப் பெயல்நீர் போல
அன்புடை நெஞ்சம் தாம்கலந் தனவே! - குறுந்தொகை 40
"சற்று முன்பு வரை நாம் இருவரும் அந்நியர்கள்.
உன் தாய் யாரோ, என் தாய் யாரோ. உன் தந்தைக்கும் என் தந்தைக்கும் எந்த உறவும் இல்லை. ஏன், நீயும் நானும் கூட இதற்கு முன் ஒருவரை ஒருவர் சந்தித்தது கூட இல்லை.
ஆனால், இப்போது...?
இந்த அகலமான கோரைப் பாயில், கலைந்த போர்வைகளுக்கு நடுவே, ஆடையின்றி நாம் பின்னிப் பிணைந்து கிடக்கும் இந்தக் கோலத்தைப் பார். என் மார்பின் மீது உன் தலை சாய்ந்திருக்கிறது. உன் கூந்தல் என் முகத்தில் பரவி, என் சுவாசத்தை மறைக்கிறது. நம் இருவரின் வியர்வைத் துளிகளும் ஒன்றாகக் கலந்து, யாருடையது என்று பிரித்தறிய முடியாதபடி நம் உடல்களில் வழிந்தோடுகிறது.
சற்று நேரத்திற்கு முன்பு நடந்த அந்த யுத்தத்தை நினைத்துப் பார்க்கிறேன். என் கரங்களுக்குள் நீ சிக்கித் திணறியபோது, உன் கண்கள் சொக்கியிருந்தன. வானம் பூமிக்கே வளைந்து வருவது போல, நான் உன் மேல் கவிழ்ந்து, என் மொத்த பாரத்தையும் உன் மென்மையான உடலில் இறக்கியபோது... நீ எழுப்பிய அந்த முனகல் சத்தம் இன்னும் என் காதுகளில் ஒலித்துக் கொண்டிருக்கிறது.
காய்ந்து வெடித்துக் கிடக்கும் செம்மண் பூமி, வானத்திலிருந்து ஆவேசமாகக் கொட்டும் மழை நீரை எப்படி வரவேற்கும்? முதல் துளி விழுந்ததும், அந்த மண் சிலிர்த்துக்கொண்டு, அந்த நீரைத் தனக்குள்ளே ஒவ்வொரு அணுவாக இழுத்துக் கொள்ளுமே... அப்படித்தான் நீயும் என்னை ஏற்றுக்கொண்டாய்.
மழை நீர் மண்ணுக்குள் இறங்கிய பிறகு, 'இது மண், இது நீர்' என்று யாராவது பிரித்துப் பார்க்க முடியுமா? முடியாது. அந்த நீர் மண்ணின் நிறமாகவே மாறிவிடும்; மண்ணின் வாசனையாகவே மாறிவிடும்.
அதுபோலத்தான் பெண்ணே... என் உயிர்ச் சாரம் உனக்குள் பாய்ந்த அந்த நொடியில், நான் வேறு நீ வேறு என்ற பேதமே அழிந்துவிட்டது. என் ஆன்மா உனக்குள் கரைந்துவிட்டது. இப்போது உன் நாடி நரம்புகளில் ஓடுவது என் வெப்பம். உன் கருப்பைக்குள் நிறைந்திருப்பது என் உயிர். இனி எக்காலத்திலும், யாராலும் நம்மைப் பிரிக்க முடியாது.
செம்மண்ணில் கலந்த மழைநீரைப் போல... நாம் இப்போது ஒரே உயிராகிவிட்டோம். இந்தத் தழுவலை இப்படியே நீட்டிப்போம், விடியல் நம்மைப் பிரிக்கும் வரை."
-சி.வெற்றிவேல்,
சாளையக்குறிச்சி.
0 Commentaires
·0 Parts
·630 Vue
·0 Aperçu
